Mijn ticket is geboekt. Van 21 september t/m 21 december zal deze meid verblijven in Thailand. Waarom Thailand? Eigenlijk was daar niet echt een specifieke reden voor. Of misschien toch wel. Mijn huisgenoot heeft daar eens een stilteretraite gedaan, wat me heel bijzonder lijkt. Ik had het gevoel dat ik dat ook gewoon een keer moet doen. Afgelopen jaren ben ik helemaal in persoonlijke ontwikkeling gedoken en een dat leek me een waardevolle toevoeging aan deze reis. Dus, why not? Tien dagen stil zijn? Met niemand praten dus? Maar waarom dan? Weet je hoe lang tien dagen stil zijn is?

Ja. En nee. We’ll see.

Ik ben onwijs benieuwd wat er gebeurt als ik 10 dagen in mijn eigen stilte mag ronddobberen. Wat het met me doet om die stilte toe te laten. Het zullen niet de meeste leuke en makkelijke dagen zijn, maar ik heb gewoon de drang om eens zoiets te ervaren. Om helemaal naar binnen te keren. Om te ontdekken wat er gebeurt als ik me niet af laat leiden door alle dagelijkse bezigheden. Om te ervaren wat er omhoog komt. Om dat er allemaal te laten zijn. Observeren. Voelen. Accepteren. Loslaten. Gewoon Zijn. Klinkt dat een beetje zweverig? Zou kunnen. Soms ben ik nog steeds bang dat mensen me een zweefteef zijn gaan vinden. Maar vaker interesseert het me niet meer zoveel. Ik doe meer en meer wat mij blij maakt, wat mij energie geeft en neem stappen waarvan ik nu het gevoel dat ze de juiste zijn.

Zo ook Thailand. Mijn gevoel zei me dat dit nu de juiste stap was.

Eigenlijk geloof ik nog niet helemaal dat ik ga, ondanks dat ik er al zo veel mee bezig ben geweest. In mijn hoofd, maar vooral door het tegen iedereen te vertellen die me vroeg ‘en wat ga je hierna doen’. Want in juni ben ik afgestudeerd en ja, wat dan? Vorig jaar rond deze tijd volgde ik de minor NLP en was ik nog heel veel bezig met ‘maar wat moet ik dan doen als ik klaar ben’. Ik ontdekte in die periode dat als ik het over zelfontwikkeling en alles daaromheen heb, echt ga stralen. Die spleetoogjes van mij, waar ik soms zo’n hekel aan had, kon ik no-way verbergen als je me vroeg hoe mijn minor beviel. Niet alleen ik merkte dat, maar ook iedereen in mijn omgeving. Mijn passie was me nu wel duidelijk geworden, ook al was het hoe en wat nog vaag. Destijds was ik daar wel veel mee bezig, want ja heel fijn dat ik iets gevonden heb wat ik leuk vind. Maar wat moet ik er mee?! Dat is een uitgebreid verhaal voor een andere blog, maar in the end heb ik me er meer bij neer kunnen leggen dat het helemaal niet uitmaakt als ik nu nog niet precies weet wat ik wil en ga doen. Het afgelopen jaar heb ik gemerkt dat juist wanneer ik naar mijn gevoel luister, ik de juiste keuzes maak. Dat hield voor mij in dat ik die dingen ging doen waar ik enthousiast van werd. Waar mijn stem een octaaf hoger van ging, zoals mijn vriend zei. Waarvan ik ging stuiteren en de ‘blij ei’ versie van mezelf werd. Mijn perfectionisme heeft me daarbij tijden in de weg gezeten, want het moest wel meteen helemaal goed. Maar dat is verleden tijd, want ik weet nu dat als ik ga zitten wachten tot het perfect is, het nooit gebeurt. Nee, die kritische houding op mezelf is nog niet verdwenen, maar stapje voor stapje leer ik te accepteren dat ik zo nu eenmaal geworden ben. En vind ik het helemaal oké dat dat zo is. Om vervolgens bewust ervoor te kiezen de dingen eens net wat anders te doen (en soms hélemaal compleet anders, waarna ik dat dan weer niet volhoudt en het idee heb dat het mislukt is, ironisch genoeg). Vandaar ook deze blog. Schrijven vind ik heerlijk. Dagelijks krabbel ik al mijn gedachten op papier en soms zitten daar dingen tussen waarvan ik denk ‘hé ik zeg soms, eigenlijk best vaak, wel wat slimme dingen.’ Ik heb enorm veel geleerd afgelopen jaren, over mezelf, over gedachten, over patronen, over overtuigingen, over het leven (hoe groots en meeslepend dat ook klinkt, we hebben er toch gewoon allemaal eentje). Niemand heeft me geleerd hoe je dat nou eigenlijk doet, leven. We komen er allemaal achter op een bepaalde manier. Met vallen en opstaan. En weet je waar ik nou zo benieuwd naar ben? Wat ik allemaal op zou gaan schrijven in dat boekje als ik naar Thailand vertrek. Want het zal echt niet allemaal mooie Instagram posts, leuke feestje met onbekende mensen en genieten met een cocktail op het strand zijn. Bij zo’n reis horen ook baalmomentjes, tegenvallers en dingen die me verdrietig maken. Dat opschrijven doe ik sowieso wel, want ik weet dat dat me helpt en ik vind het fijn om te doen. Maar wat nou als ik anderen ook daarin mee neem? Niet alleen een blog over mijn geweldige Thailand avonturen, ook een blog over wat het met me doet. Ook terwijl ik dit in de trein onderweg naar stage zit te typen, komen er weer gedachten in me op. ‘Wie wil dit nou lezen?’ ‘Alsof mensen zitten te wachten op jouw struggles en persoonlijke, kwetsbare verhalen…’ ‘Ik zou het dan wel nog een keer goed na moeten lezen, of het allemaal duidelijk is en niet volstaat met spelfouten.’

En weetje, fuck it.

Wil niemand dit lezen? Prima. Ik denk ook dat er altijd wel één iemand is die zich ergens in herkent, wat diegene wellicht weer helpt. En ook al zou niemand het lezen, het is vooral heel fijn voor mezelf. Het lijkt me zo gaaf om dit soort stukken terug te lezen en mezelf liefdevol uit te lachen. Want ik weet dat ik blijf groeien en ontwikkelen en op een later moment weer heel anders over dingen denk. En of mensen het begrijpen, het lekker leest en wel interessant is?

Fuck it.

Tijd om mijn perfectionisme nog verder te laten wegdrijven. Een hele tijd geleden ben ik al eens begonnen met bloggen en dat vond ik zo leuk. Omdat ik het toen toch te eng vond om zo buiten mijn comfortzone te gaan ben ik toch weer gestopt. Nu is het tijd om nog meer de dingen te doen die IK leuk vind. Nog meer ontdekken wat wel en niet bij me past. En me nog minder aan te trekken van of het goed genoeg is, wat anderen ervan vinden maar vooral ook mijn eigen lat eens een paar meter naar beneden te laten donderen.  

Tijd om nog meer te genieten. Genieten…

IN FUCKING THAILAND.

WHAAAAAAAAAAA!!!