Januari 2023 was de maand waarin…

Ik het jaar in knalde met een ongepland maar oh zo leuk huisfeestje en een zware maar fijne uitkater-dag, waarop ik volledig instortte. Heel bewust genoot ik volop van die avond, ondanks dat ik wist dat het voor mijn energielevel een hele onverstandige keuze was. De dip erna en de mooie herinneringen waren het meer dan waard.

Ik mezelf weer vaker op date nam naar een koffietentje om te schrijven, lezen en lekker te eten. Big difference met een paar maand geleden, toen ik na een paar minuten in de Anne&Max huilend naar buiten liep omdat ik de drukte niet aan kon.

Ik de skill ‘rust nemen en vertragen’ aan het masteren ben. Waar niksen eerst doodeng voelde vind ik er steeds meer berusting in. Kan er zelfs enorm van genieten. Net als mijn behoeftes voelen en grenzen aangeven. Zo ging ik tijdens een verjaardagslunch op de bank onder een dekentje liggen. Niet zoals het hoort, wel wat ik nodig had en dus lekker deed.

Ik naar yoga ging. Heel. Veel. Yoga. 22 keer zelfs deze maand. Wow. Ja. Nu snap ik waar die flexibiliteit vandaan komt, waarom ik me soms ineens een boom voel of bij iedere hond die ik zie aan de downward-facing-dog denk.

Ik mijn hartslag eindelijk zag dalen op m’n Fitbit. ‘Onrust’ was een belangrijk thema (ik zag het meer als een groot, ontembaar monster) afgelopen half jaar. Zo hard vervloekte ik het dat mijn hoofd maar vooral mijn lichaam niet meer werkte zoals ik wilde. Nu ik vaker stop met daartegen te vechten, verdwijnt ‘ie ironisch genoeg ook ‘ineens’.

Ik ook nog steeds van die avondjes had waarin Netflix de grootste redding was voor de paniek in mijn hoofd, de chips en chocola mijn intense gevoelens even dempte. Inclusief gebrek aan compassie voor dit copingsmechanisme, en mezelf dus keihard lopen afkeuren.

Ik hoorde dat ik een uitkering krijg (heb me uitgeschreven bij de KVK en ben officially werkloos, yay) waardoor ik eindelijk lucht kreeg om echt te herstellen. Want leuk al die goed bedoelde adviezen ‘neem je tijd’, maar geld is toch vrij essentieel om jezelf in leven te houden. Over geld gesproken…

Januari was ook de maand waarin…

Ik mijn vervoersmiddelen vervloekte. Na vier dure scooter- en fietsreparaties, huilende telefoontjes naar mijn broer omdat ik weer ergens stilstond (shout-out naar Joeri voor alle hulp) en weer bijna op het asfalt te zijn geknald (dat is me in december wel gelukt met gekneusde ribben als gevolg) is dit probleem nog niet opgelost. 

Ik startte met het participatietraject vanuit de bijstand – hoera voor dat dit zo geregeld is in Nederland. Hier kom ik een aantal keer in de week samen met anderen voor re-integratie en relaxte activiteiten. Heb het vet naar m’n zin met Annie, Tatjana, Tafid en mijn andere maatjes waarmee ik lekker aanrommel in het atelier.

Ik eindelijk tijd en vooral zin kon maken voor de creatieveling in mezelf, zónder dat het een doel dient of perfect hoeft (meestal dan). Borduren, schilderen, tekenen en naaien… Zélfs voor koken is er meer geduld (ja ja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit) en blijkt dat ik dat toch beter kan dan ik zelf dacht.

Ik nog steeds heel veel alleen was om op te laden, in stilte. Vaker mijn telefoon uit, vaker zonder muziek, vaker zonder ruis en afleiding. En het werd ook weer wat stiller in mijn hoofd. Tijdens de stiltedagen bij het retreat waar ik aan deelnam, besefte ik me: hé, het is eigenlijk best fijn met mezelf, zelfs in mijn hoofd kan het gewoon een feestje zijn! VET CHILL!

En ik me soms ook gewoon fucking eenzaam voelde en struggelde in gevecht met de angst-gedachten. Dat ook.

Ik extreem hard genoot van de keren dat ik genoeg energie had om leuke dingen te doen met vriendinnen. Na zo’n periode jezelf opsluiten en naar binnen keren, is dat contrast énorm en voelen die momenten samen echt als een groot feest. Met slingers en veel ballonnen. In hartjes-vorm. Van die coole rode, weet je wel? Waren vroeger echt m’n lievelings!

Ik een brief schreef aan mijn moeder en eentje aan mijn vader, die beide een traantje lieten – bij laatstgenoemde een zeer uitzonderlijke situatie 😉 De band met hen is afgelopen periode door alles wat er is gebeurd enorm versterkt en ik wilde hen graag bedanken, dus dat deed ik. Niet alleen op papier, maar ook in de gesprekken die we nu vaker voeren. Zó fijn!

En ook de maand waarin…

Ik écht eerlijk was naar mezelf en anderen (want dan moet je je eigen shit onder ogen komen en het idee dat die naar bloemetjes ruikt, kon ik door de wc spoelen…)

Ik trots op mezelf ben. Op hoe ik dit allemaal aan durf te gaan, het soms even niet meer weet maar steeds weer kies voor het leven. En dan niet in de zin van altijd maar sterk zijn, maar ook mogen breken. Eindelijk eens toe te geven dat ik het niet altijd  alleen kan, hulp nodig heb en mensen toe mag laten.

Ik langzaam maar zeker naar buiten begon te kruipen. Na veel donker en op slot, meer lichtpuntjes zag en opende. Er zijn heel veel puzzelstukjes op zijn plek aan het vallen. Mede dankzij therapie is het vertrouwen in mezelf weer aan het groeien. Weet ik dat ik het leven wél aan kan, waar ik dat gevoel afgelopen jaar een beetje verloren was. Ik vocht, bevroor, vluchtte, stond vooral in standje ‘overleven’ met torenhoge stresslevels als gevolg. Volle gas, hard op de rem. Ik deed het allemaal. Was er vet goed in geworden ook. Ik wist niet beter, kende niet anders.

Ik besloot het nu anders te doen en kwam – hoe moeilijk dat soms ook was – steeds weer opdagen. Tijd om me niet meer terug te trekken, weg te vliegen, zoals vroeger toen ik veilig maar alleen naar mijn kamertje vluchtte. Stoppen met verstoppertje spelen en mezelf laten landen hier op aarde. Tijd om het contact aan te gaan, mijn eigen plek in te nemen. Ook als ik verdrietig, bang of boos ben. Ook als ik blij ben of enthousiast en het eigenlijk heel goed met me gaat.

Ik besefte dat al die versies van mij er mogen zijn. Met tranen, oneffenheden, schrammen en littekens. Met stomme irritante patronen waar ik soms nog steeds het liefst vanaf wil, maar zachter naar kan kijken nu ik weet maar vooral ervaren heb hoe logisch het is dat ze er zijn. En ook met alle rare eigenaardigheden die misschien helemaal niet zo gek, maar eigenlijk juist leuk zijn aan mij.

De maand waarin ik steeds een beetje meer mens mocht zijn van mezelf. Mens zijn… Mennn, wat is dat een ingewikkeld, maar rete-interessant iets. Of zo moeilijk of makkelijk als je het zelf maakt? ‘Gewoon in- en uit blijven ademen, dat is het enige wat je hoeft te doen om te leven’ is wat ik me tijdens een van de donkerste momenten afgelopen jaar besefte. Iets wat mijn vader met zijn nuchtere kijk op het leven al vaker had verteld, maar wat ik pas horen kon toen ik dacht er niet meer te willen zijn. Er zijn, mijn diepste verlangen en mijn grootste angst.

Maar ik ben er. En hoe…
more alive than ever before!

Lees ook mijn andere blogs:

Ik denk dat ik mezelf niets aan zal doen.

Maar ben ben doodsbang
mezelf te verliezen in het donker.

Doodsangst.

Bang om in de diepte te vallen
waar ik niet meer op mezelf kan vertrouwen
en er iets (voor)goed mis gaat…

Daar wil ik niet heen
dus blijf ik wegrennen

voor dat duistere monster in mij.

Waardoor het groeit
en steeds harder roept.

Me steeds meer vermoeit
steeds verder die neerwaartse spiraal in trekt.

Ik wil niet dood.

Ik wil leven.

Maar ik weet niet hoe.

Want het enige dat ik ken is

overleven.

En dat lukt me niet meer.

Ik kan niet meer.
Ik wil niet meer.
Ik ben op.

Doodop.

Dus ik kan niets anders dan me overgeven.

Het donker in mezelf aankijken.

Stoppen met vechten en zien waar ik voor vlucht.

Langzaam wennen mijn ogen aan de duisternis.

Ik hoor de stilte.

Ik voel de leegte.

Precies datgene waar ik zo bang voor was.
Het ‘niets’ waar ik zo hard voor wegrende.
Door altijd maar te blijven vechten.
Altijd maar in beweging te blijven.

Want tot stilstand komen was voor mij

doodeng.

Maar wat blijkt?

Het enige wat er gebeurt,

is dat ik blijf ademen.

Ik adem

in en uit.

Verder niets.

Ik ga niet dood.
Ik leef.

Lees ook mijn andere blogs:

Donderdag 6 oktober 23:14

Het is een teringbende in mijn slaapkamer.

Precies waar ik een schijthekel aan heb.

Het liefst heb ik altijd alles helemaal netjes opgeruimd,
pas dan is er rust in mijn hoofd.
Maar deze keer glimlach ik bij het aanschouwen van de troep.

Het doet me denken aan het leven.

In de hoek zwerven een paar bh’s die niet meer passen.
Op de dressoir een uitpuilende zak met spullen die nog uitgezocht moeten worden.
De la met oude versleten slaapshirts op een kiertje.

Naast mijn hoofdkussen een stapeltje boeken
waarin ik vanochtend de antwoorden op mijn vragen dacht te vinden.
Vergezeld door een zielig hoopje dekbed.

Het gewassen overtrek
(fuck, moet dat bed verdomme ook nog worden opgemaakt)
hangt al drie dagen verloren over de kastdeur.
Vol kreukels.

Ik aanschouw het levendige tafereel
met een grote grijns op m’n gezicht,
baan me een weg door de obstakels
en plof neer met een diepe zucht.

Hoog tijd om op te ruimen, maar dat komt later wel.

Voor nu, rust ik in de chaos.

Lees ook mijn andere blogs:

Zojuist besefte ik me weer eens hoe belangrijk enthousiasme voor mij is. 

Het stuurt me altijd weer de juiste richting op. 

Hoe dat dan werkt?

Voor de context, even een korte recap van de afgelopen jaren:

– Communicatie gestudeerd
– NLP Practitioner behaald
– Gestart als freelance designer
– ‘Iets’ willen doen met zelfontwikkeling, maar wat dan, hoe dan?
– Gestart met een opleiding tot holistisch therapeut
– In een lunchroom gaan werken omdat ik het even allemaal niet meer wist
– Ontslag genomen omdat het me opbrandde
– Gestart bij Embassy of Brands, een super tof branding bureau
– En ondertussen blijven creëren, verdiepen en ontwikkelen op allerlei vlakken: zelfontwikkeling, design, coaching, branding, project management…

That’s a lot.

Het is iets wat me, vooral op werkvlak, dan ook veel bezig houdt:

Moet ik niet gewoon iets kiezen?
Hoe gaat mijn toekomst er dan precies uitzien?
Wat wil ik nou écht?
Of hoef ik het nog even niet te weten? 

Zojuist had ik een call met twee onderneemsters over een tof idee. Geen idee wat  hieruit gaat ontstaan, maar ik voel dat ik er enthousiast van word. Dat ik alle dingen die ik in bovenstaand lijstje ontdekt en geleerd heb, hierin kan toepassen. Dat we raakvlakken hebben waar iets moois uit kan ontstaan. 

En vanochtend had ik een schrijfworkshop, die me hele mooie inzichten gaf en mijn creativiteit weer aanwakkerde. Waar mijn energie van ging stromen.

Dat brengt me op mijn punt:

Steeds weer als ik dit gevoel ervaar, weet ik dat ik op het juiste pad zit.

Ik weet dat het klopt.

Ik weet niet wat de uitkomst gaat zijn, of het precies zo gaat als ik hoop of verwacht.

Maar dat is ook niet waar het voor mij om draait.
Het belangrijkst voor mij, is dat gevoel van enthousiasme.
Dat ik kies voor wat mij energie geeft.

Niet wat de meest veilige optie is.
Wat de meest logische keuze is.
En al helemaal niet ‘hoe het hoort’.

Want hoewel dat soms ook wel lastig is, wil ik kiezen voor wat werkt voor mij. Soms is dat even zoeken, want ik wil veel. En als ik naar dat lijstje hierboven kijk, snap ik soms ook echt niet waar dit nou allemaal naartoe leidt. Wat wil ik wel, wat wil ik niet? Dus doe ik veel naast elkaar, blijf ik nieuwe dingen uitproberen en zit ik nooit stil. Keuzes maken is voor mij soms best lastig. En veel kán ook naast elkaar bestaan.

Maar als ik weer even stil wordt, die storm in m’n hoofd laat uitrazen en luister naar mijn gevoel, wéét ik diep van binnen wat klopt. En achteraf blijkt dat dan áltijd de juiste keuze te zijn.

Het lukt niet altijd, soms kom ik op een zijspoor, maar altijd vind ik weer de weg. 

Want dat ís mijn pad. Inclusief zijspoortjes, omwegen en ‘verkeerde’ afslagen.

Die achteraf helemaal nog niet zo verkeerd blijken te zijn.

Dus ‘lukt’ het misschien toch altijd 😉

En blijf ik dit pad bewandelen.

Iets waar ik óók heel enthousiast van word. 

En zo is het cirkeltje weer rond…

Lees ook mijn andere blogs:

Een hoofd
wat schreeuwt om me te beschermen
tegen dat wat ik niet gewend ben
het onbekende

Een hart
wat er zo naar verlangt
het kracht in mezelf toe te laten
hierop te vertrouwen

Verwarring
over wat er allemaal gebeurt
in m’n hoofd en in m’n lijf

Het ene moment
voel ik me ontzettend krachtig
ervaar ik dat ik het aan kan
en weet ik dat ik het precies goed doe

Het volgende moment
denk ik dat dit allemaal nergens op slaat
weer voorbij gaat
en niet zo simpel kan zijn

Dan zoek ik weer de stilte op

zakken in m’n lijf

aanwezig bij mezelf

en dan is het allemaal oké

De verwarring

Het enthousiasme

De spanning

De verbazing

De nieuwsgierigheid

De twijfels

De dankbaarheid

Het mag er allemaal zijn

en dat is zó fijn

✨

Lees ook mijn andere blogs:

Het is nu bijna een jaar geleden: de 1e van 10 sessies met een psycholoog.

Toen ik terugkwam uit Thailand wist ik het even allemaal niet meer… 

Wat ik nou eigenlijk wilde met mijn leven.
Hoe ik met stress en mijn eigen gedachten om kon gaan.
Hoe ik van de onrust in mijn hoofd en in mijn lijf af kon komen.
Hoe ik weer vertrouwen kon krijgen in mezelf.

Maar zó erg was het toch ook weer niet?
Iedereen zit toch wel eens niet zo lekker in zijn vel?

Ik vond dat ik met alles wat ik wist (na jaren verdiepen in zelfontwikkeling) het zelf wel op moest kunnen lossen. Ik had geleerd te ontspannen maar intussen kon ik ook niet meer zonder, omdat ik kei hard op de rem moest trappen wanneer ik weer eens veel te hard was gegaan.

Hoge pieken, diepe dalen, met een monotoom gevoel van onrust als onderstroom.
En een diep verlangen naar RUST.

De emmer overstroomde toen ik steeds meer lichamelijke klachten kreeg: dat was de druppel.
Ik had hulp nodig, die zocht ik, en die kreeg ik.

Tijdens het traject heb ik me vaak afgevraagd of het allemaal wel nut had. Ik leerde veel over mezelf maar viel ook vaak terug in oude patronen. Dat nam ik mezelf dan weer énorm kwalijk (zie hier een van die patronen: het goed willen doen, kritisch en streng zijn voor mezelf en nooit tevreden zijn).

Nu, een jaar later, zie ik pas echt in hoeveel het me gebracht heeft.
Dat ik steeds weer kleine stapjes zette,
toepaste wat ik leerde,
mezelf tegenkwam en ‘terugviel’
om vervolgens weer een stukje verder te komen.

Dichter bij mezelf.

Het is niet zo dat ik me nooit meer kut voel en altijd happy ben, dat was ook niet het doel. Maar ik heb zo veel meer rust gevonden, een kalmte in mezelf, meer vertrouwen in dat ik het leven aankan.

Om me heen zie ik steeds meer mensen met zichzelf worstelen en dat is precies de reden dat ik dit wilde delen. Ondanks dat het taboe minder wordt (denk, en hoop ik) is het vaak nog steeds een kwetsbaar onderwerp, waar ik me graag meer over uit wil spreken.

Je bent niet de enige die last heeft van stress,
het soms even niet meer weet,
zoveel druk ervaart
en de verwachtingen
(van anderen, of misschien vooral jezelf)
teveel vindt worden.

Het is niet gek.
Het is niet raar.
You’re not alone.

Delen helpt.
Het lucht op.
Het geeft je inzicht.

Dus vraag om hulp.

Ik zeg niet dat je meteen naar een psycholoog moet rennen, maar weet: er zijn mensen die je willen en kunnen helpen.

Herken je je ergens in en heb je behoefte om te kletsen: you’re welcome ♥️

Lees ook mijn andere blogs: