Wanneer ik me niet goed voel…

Somber
Verdrietig
Onzeker
Moody
Chagrijnig
Geïrriteerd
Gepikeerd
Onrustig
Boos 

Laat ik de emotie dan toe?
Is het oké dat het er is?
Accepteer ik dat ik dat die emoties zich op dat moment aandienen? 

Of wil ik dat het anders is?
Wil ik dat het weggaat?
Liefst zo snel mogelijk?

Gisteren was er weer zo’n typisch momentje.

Na een fijne avond met mijn vriend zitten we in de auto. We hadden anderhalf uur gewandeld en het was heerlijk. Ik voelde me rustig en tevreden, had genoten van de buitenlucht. De natuur, de vogels, de bomen, het water… Dat doet me altijd goed. 

We rijden mijn straat in en hebben het over zondag. De trouwdag van mijn ouders, waarop we met het hele gezin uit eten gaan. Ik kijk er naar uit. En ik weet dat mijn vriend het leuk vindt om bij ons te zijn. Dit soort uitjes, ik weet dat ik hem daar niet mee opzadel maar dat hij er plezier in heeft.

Dan zegt hij ineens dat hij er niet zo’n zin in heeft.

En mijn bui verandert compleet. 

Ik raak geïrriteerd en voel de tevredenheid die er zojuist nog was wegtrekken. Wat er precies gebeurt weet ik op dat moment niet. Maar ik reageer kortaf. 

Ok.

“Als je er geen zin in hebt kun je ook gewoon thuis blijven hoor”

Reageer ik op de mededeling dat hij waarschijnlijk zondag erg moe en brak zal zijn na het feest van zaterdag, en er daarom niet zo’n zin in heeft.

Ik wéét dat het complete onzin is wat ik zeg.

Ik wéét dat het niet aan mij, ons gezin, of gezellige uitje ligt.

Ik wéét dat hij er normaal veel zin in zou hebben en dit alleen maar zegt omdat uit eten met een dikke vette kater gewoon niet het allerchillst is.

En toch ben ik ineens zo geraakt door die opmerking.
 

We rijden de oprit op en ik blijf stil zitten. Mijn vriend moet vroeg op en geeft me een kus, als teken dat het tijd is om te gaan. Ik blijf stil zitten.

Ik voel me niet fijn.

Ik heb het idee dat er in deze minuut, misschien nog wel minder, ineens een hele grote afstand is gecreëerd. Ik heb het idee dat er echt iets aan de hand zit. En ik krijg het gevoel dat het niet goed gaat, tussen ons.

Complete onzin.

Mijn vriend heeft totaal niet door wat er gebeurt, denk ik.

Waarschijnlijk merkt hij op dat ik wat stil ben en niet reageer.

Maar van het verhaal wat er in mijn hoofd is ontstaan krijgt hij niets mee.

Subtiel probeert hij duidelijk te maken dat hij wil gaan en ik besluit daar gehoor aan te geven. Met een raar gevoel stap ik de auto uit en loop ik naar de deur. 

Wat the fuck did just happen?

Ik snap er even helemaal niks van. 

Als ik even later op bed lig, ga ik in gedachten terug naar het moment van daarnet. Ik speel de film opnieuw af en zie wat er gebeurde.

Ik weet niet precies wat het was, maar zijn opmerking triggerde iets waardoor ik geraakt werd. En ik kan heel goed bedenken dat het verhaal wat ik ervan maakte niet de waarheid is. Ik besluit mijn telefoon te pakken en via WhatsApp te beschrijven wat er zojuist met me gebeurde. 

Ik legde uit wat zijn opmerking met me deed.
Dat het niks te maken heeft met wat hij zei, maar alles met wat ik erbij voelde.
En dat ik het deze keer veel bewuster meemaakte dan andere keren.

Ik merkte op wat er gebeurde, wat ik voelde en hoe ik daardoor reageerde. 

In tegenstelling tot andere vergelijkbare momenten, bleef ik door deze bewustwording van de situatie niet hangen in het gevoel. Ik voelde me rustiger worden, het was oké. En ik had de behoefte om het te delen. Om uit te leggen wat er gebeurde.

Nu ik dit schrijf is het een dag later. Ik lag net even te rusten en liet mijn gedachten voorbij dwalen. Ik bedachte me hoe fijn ik het de laatste tijd vind om deze inzichten niet voor mezelf te houden.

Delen heelt.
Het geeft me helderheid.
Het lucht op. 

De kwetsbaarheid doet me goed. 

En ik merk ook dat het mijn band met de ander alleen maar versterkt. Want door die ander mee te nemen in wat er in me omgaat, kan diegene zoveel beter begrijpen waarom ik op een bepaalde manier reageer. Er ontstaat meer connectie, omdat ik de ander toelaat. En dat heb ik niet altijd zo makkelijk gevonden.

Die emoties,
zijn er om mij iets duidelijk te maken.

Die emoties,
zijn niet altijd even fijn en makkelijk.

Maar wat is het fijn om ze toe te laten,
om even uit te zoomen en niet te handelen vanuit die emotie.

Wat is het fijn om ernaar te luisteren,
en te ervaren hoeveel ruimte dat geeft.

Die emoties,
ze zijn oké.

Lees ook mijn andere blogs: