Ik wil het zo graag:
voelen wat ik voel.

Maar ik ben zo gewend om het niet te doen:
niet voelen wat ik voel.

Wegstoppen.
Eten.
Die telefoon pakken.
Denken.
Piekeren. 

Ik weet het allemaal even niet.
Het gaat gewoon niet goed met me.
Ik voel me niet goed.
Maar ik voel niet echt.

Hoe kom ik hier uit?
Kom ik hier uit?
Zo erg is het toch niet?

Was het maar zo erg
dat het tijd was,
tijd voor verandering. 

Maar ik val terug
in mijn gewoontes
en patronen.

Zo hou ik het wel vol.
Zo overleef ik het wel.
Maar ik wil het leven
beleven. 

Beleven
wat er te beleven valt.

Lees ook mijn andere blogs: