Ik denk dat ik mezelf niets aan zal doen.

Maar ben ben doodsbang
mezelf te verliezen in het donker.

Doodsangst.

Bang om in de diepte te vallen
waar ik niet meer op mezelf kan vertrouwen
en er iets (voor)goed mis gaat…

Daar wil ik niet heen
dus blijf ik wegrennen

voor dat duistere monster in mij.

Waardoor het groeit
en steeds harder roept.

Me steeds meer vermoeit
steeds verder die neerwaartse spiraal in trekt.

Ik wil niet dood.

Ik wil leven.

Maar ik weet niet hoe.

Want het enige dat ik ken is

overleven.

En dat lukt me niet meer.

Ik kan niet meer.
Ik wil niet meer.
Ik ben op.

Doodop.

Dus ik kan niets anders dan me overgeven.

Het donker in mezelf aankijken.

Stoppen met vechten en zien waar ik voor vlucht.

Langzaam wennen mijn ogen aan de duisternis.

Ik hoor de stilte.

Ik voel de leegte.

Precies datgene waar ik zo bang voor was.
Het ‘niets’ waar ik zo hard voor wegrende.
Door altijd maar te blijven vechten.
Altijd maar in beweging te blijven.

Want tot stilstand komen was voor mij

doodeng.

Maar wat blijkt?

Het enige wat er gebeurt,

is dat ik blijf ademen.

Ik adem

in en uit.

Verder niets.

Ik ga niet dood.
Ik leef.

Lees ook mijn andere blogs:

Donderdag 6 oktober 23:14

Het is een teringbende in mijn slaapkamer.

Precies waar ik een schijthekel aan heb.

Het liefst heb ik altijd alles helemaal netjes opgeruimd,
pas dan is er rust in mijn hoofd.
Maar deze keer glimlach ik bij het aanschouwen van de troep.

Het doet me denken aan het leven.

In de hoek zwerven een paar bh’s die niet meer passen.
Op de dressoir een uitpuilende zak met spullen die nog uitgezocht moeten worden.
De la met oude versleten slaapshirts op een kiertje.

Naast mijn hoofdkussen een stapeltje boeken
waarin ik vanochtend de antwoorden op mijn vragen dacht te vinden.
Vergezeld door een zielig hoopje dekbed.

Het gewassen overtrek
(fuck, moet dat bed verdomme ook nog worden opgemaakt)
hangt al drie dagen verloren over de kastdeur.
Vol kreukels.

Ik aanschouw het levendige tafereel
met een grote grijns op m’n gezicht,
baan me een weg door de obstakels
en plof neer met een diepe zucht.

Hoog tijd om op te ruimen, maar dat komt later wel.

Voor nu, rust ik in de chaos.

Lees ook mijn andere blogs: