Zit ik dan, in mijn hostel.

Ongemak, dat is wat ik voel.

Ik merk dat ik het erg lastig vind, contact maken.

“Kelly, jij maakt zo vrienden, je bent altijd spontaan en sociaal!” zeiden mijn vrienden…

Maar  ik voel de spanning door mijn lichaam gieren.

Liefst ga ik hier nu een uur in mijn eentje heel internet doorspitten,
om te kijken welke dingen ik allemaal wil zien 
en dan in mijn eentje door de stad te trekken. 

Ik vind het niet erg om alleen te zijn.

Ik vind het heerlijk om alleen te zijn.

Maar 3 maanden alleen zijn is ook weer niet wat ik wil.

Ik wil makkelijker contact leggen met mensen.

Nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe verhalen horen.

Gisteren ben ik bij een groepje mensen gaan zitten en dat was echt heel erg fijn en gezellig. Ik vond het heel leuk om die gesprekken te horen en na een tijdje nam ik er gewoon aan deel. Binnen die paar uur voelde ik me er al veel beter door, dan dat eerste lastige moment.

Maar nu zit ik hier weer,

Alleen.

Een nieuwe dag,

Zonder plan.

Mensen om me heen,

Maar ik vind het lastig om die eerste stap te zetten.

Wat maakt dat ik dit zo lastig vind?

Ik heb dit niet eerder gedaan.

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen.

Ik voel me er ongemakkelijk bij.

Ik ben bang dat ik het verkeerd doe?

Wat kan ik verkeerd doen?

Ze kunnen het raar vinden wat ik zeg.

Ze kunnen vinden dat ik stil ben, 

want ik weet dat ik die eerste momenten heel teruggetrokken ben.

Is dat waar?

Ja, het zou kunnen, maar dat kan ik helemaal niet weten.

Hoe reageer jij als je die gedachte gelooft?

Ik neem niet de stap om het gesprek aan te gaan.

Ik blijf me ongemakkelijk en alleen voelen.

Ik ontmoet geen nieuwe mensen en heb geen leuke gesprekken.

Wie zou je zijn zonder die gedachte?

Een zelfverzekerde vrouw, die niet twijfelt over of ik goed genoeg ben.

Rustig, ontspannen en relaxed.

En gezellig, want als ik me eenmaal op mijn gemak voel heb ik echt leuke gesprekken.

En toch…

Kruip ik het liefst in mijn bed

Trek ik de dekens over mijn hoofd

En ga ik weer slapen

Zodat ik me rustig en ontspannen voel

En deze stress kan laten gaan

Maar het is tijd

Tijd om hier doorheen te gaan

Uit m’n comfort zone te stappen

Hem beetje voor beetje uit te rekken

Let’s go..!

Lees ook mijn andere blogs:

21-09-2019

Local time at destination: 14.10
Local time at origin: 9.10
Time to destination: 0.33

Over een half uurtje is het eindelijk zover en arriveer ik in Thailand! Iets meer dan een halve dag geleden was het tijd om afscheid te nemen, en dat was toch wel gek. Het viel me best zwaar (en 3 maanden bleken toch veel nachtjes slapen, toen ik voor iedere dag een kort briefje schreef als afscheidscadeautje) en er zijn wel wat traantjtes gelaten.

Een eenzaam gevoel bekroop me op het moment dat ik dan echt alleen weg liep. En een gelukzalig gevoel stroomde door me heen toen ik opsteeg en me besefte dat ik pas over 13 weken weer op Nederlandse bodem zal staan. Ondanks de gemengde gevoelens en het vreemde idee om voor zo’n lange tijd niet in mijn vertrouwde omgeving te zullen zijn, had ik er zin in!

Geen idee van wat me allemaal te wachten staat.
Geen idee welke leuke dingen ik ga zien, doen en meemaken.
Geen idee op welke momenten ik het even zwaar ga krijgen.
Geen idee wie de mensen zijn waar ik mee op zal trekken.
Geen idee wat het retreat waaraan ik deel ga nemen me zal brengen.
Geen idee waar ik dag na dag zal slapen.
Geen idee welke herinneringen ik met me mee ga nemen.

En juist die onwetendheid maakt dat ik deze reis ben gaan maken. Degene die mij een beetje kennen weten dat het niet mijn sterkste punt is; liever heb ik controle, weet ik waar ik aan toe ben en een duidelijk uitgestippeld plan. Geen idee dus, hoe ik dit ga ervaren. Maar tot nu toe heb ik echt het gevoel dat het een goede keuze is geweest. We shall see!

De landing wordt ingezet, tijd om te gaan.

Hello Thailand!

PS. Wil je mijn reis volgen? Ik deel updates via Polarsteps, klik hier!

Lees ook mijn andere blogs: