Een nacht zoals ik die in tijden niet meer heb gehad…

Ik lig in bed
en staar naar de grote witte kast in de hoek van mijn kamer.

Ik huil.

Ik herken mezelf niet meer,
het is alsof hier iemand anders ligt.
Iemand anders reageert op de appjes die ik krijg
dat moet wel zo zijn.

Want dit is niet wie ik wil zijn.

Het is jaren geleden
dat dit gedrag me niet zo vreemd voorkwam als nu.
Jaren geleden
verdronk ik ook zo
in zelfmedelijden.
Jaren geleden
maakte ik verhalen in mijn hoofd
heel groot.
Jaren geleden
bracht ik die eindeloze uren in bed door
terwijl ik niet meer wist wat ik met mezelf aanmoest.

Het is er weer.

Ik herken het
maar ik kan het niet anders doen dan meer van hetzelfde.
Iets in mij weet dat alles wat ik via WhatsApp stuur nergens op slaat
en dat ik op de verkeerde manier om aandacht vraag.

Ik snak zo naar iets
wat me helpt
om me beter te voelen.
Ik probeer me te focussen
op mijn gevoel
en de pijn toe te laten.

Maar ik schiet terug
in mijn hoofd.
Mijn hoofd neemt de leiding
en blijft verhaaltjes maken.
Mijn hart schreeuwt
maar de stem in mijn hoofd overschreeuwt.

Het is tijd om te luisteren
vind ik
maar het lukt me nog niet.

Het zal wel zo zijn
dat dit me iets wil vertellen
en dat ik hiervan mag leren.
Maar ik heb de kracht en energie niet
om aandacht te hebben voor deze les.

Dus laat ik het maar even,

het gaat vast wel weer voorbij.

Lees ook mijn andere blogs:

Ik wil het zo graag:
voelen wat ik voel.

Maar ik ben zo gewend om het niet te doen:
niet voelen wat ik voel.

Wegstoppen.
Eten.
Die telefoon pakken.
Denken.
Piekeren. 

Ik weet het allemaal even niet.
Het gaat gewoon niet goed met me.
Ik voel me niet goed.
Maar ik voel niet echt.

Hoe kom ik hier uit?
Kom ik hier uit?
Zo erg is het toch niet?

Was het maar zo erg
dat het tijd was,
tijd voor verandering. 

Maar ik val terug
in mijn gewoontes
en patronen.

Zo hou ik het wel vol.
Zo overleef ik het wel.
Maar ik wil het leven
beleven. 

Beleven
wat er te beleven valt.

Lees ook mijn andere blogs: